Το Σχολείο «μας»

Γράφει: ο Κώστας Πραχάλης
(Μικρό Χρονικό)

Λόγω της αυριανής εορτής των Τριών Ιεραρχών, ας κάνουμε -λέω- μια αφιερωματική αναδρομή στην ιστορία του Δημοτικού Σχολείου της πόλης μας, με κάποια στοιχεία που πολλοί δεν τα γνωρίζουν ίσως. Ας το πούμε συμμετοχή στην εορτή της Παιδείας.

Το 1836 λοιπόν, ο τότε Δήμος Ασωπού (14 οικισμοί – έδρα οι Μολάοι) ιδρύει για πρώτη φορά δημοτικό σχολείο στους Μολάους και το στεγάζει σε «μικρόν οίκημα -καταγώγειον 8 γαλλικούς πήχεις το μάκρος και 4 το πλάτος», όπως μαρτυρεί η σχετική αναφορά του Επάρχου. Εγγράφονται περί τους 20 μαθητές, με ένα βεβαίως δημοδιδάσκαλο.

Σημειώνουμε ότι τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης λέγονται και σήμερα «δημοτικά», επειδή μετά την απελευθέρωση (1828) και για αρκετά χρόνια την ευθύνη της ίδρυσης και της λειτουργίας τους την είχε ο δήμος.

Ο δήμος είχε και την ευθύνη της πρόσληψης και της μισθοδοσίας του δασκάλου, εξ ου και το…«δημοδιδάσκαλος».

Το 1837 το σχολείο στεγάζεται στο Τζαμί (παλαιός ναός του Αγίου Σπυρίδωνα) ανατολικά της πλατείας των Μολάων, πίσω από το σημερινό κτιριακό συγκρότημα Διακοπούλου, Σιάχου, Παναρίτη. (Στη γωνία Τσικλάκου υπάρχει σήμερα εντοιχισμένο εικονοστάσι εις ανάμνηση εκείνου του παλαιού ναού). Από αυτό το σχολείο αποφοίτησε και ο Ν. Παπαμιχαλόπουλος, εξέχουσα πολιτική προσωπικότητα της εποχής του (εφτά φορές υπουργός και πρόεδρος της βουλής, που μάλιστα το 1886 δεν έγινε πρωθυπουργός, γιατί δεν απεδέχθη την εντολή του βασιλέως Γεωργίου).

Το 1877 ανεγείρεται το πρώτο διδακτήριο, με δαπάνη του Δήμου, στη θέση όπου σήμερα το κτίριο ιδιοκτησίας Γκοβάτσου, κάτω ακριβώς από το Ενοριακό Κέντρο (καθεδρικός ναός).

Το 1930 αποφασίζεται η εκποίηση του διδακτηρίου, γιατί κρίνεται ακατάλληλο και ανεπαρκές, αφού το σχολείο από 4/θέσιο γίνεται μεικτό 6/θέσιο. (Μέχρι το 1929 είχαμε δημοτικό με 4 τάξεις και ελληνικό σχολείο – σχολαρχείο με 3 τάξεις).

Το 1931, με πίστωση 400.000 δρχ. από το κράτος, 70.000 δρχ. από την Κοινότητα Μολάων, 25.000 δρχ. από το Σύλλογο κυριών και δεσποινίδων και με διάφορα ποσά από εράνους, αρχίζει η ανέγερση του σημερινού διδακτηρίου στο χώρο όπου ήταν το παλαιό νεκροταφείο (Αϊ-Γιώργης), το οποίο και μεταφέρθηκε το 1930 στην τωρινή του θέση (Άγιος Κωνσταντίνος).

Κατά το χρονικό διάστημα από το 1920 έως το 1935 δυο τάξεις του σχολείου στεγάζονται σε μισθωμένα οικήματα.

Το 1935 το σχολείο ξεκινά τη λειτουργία του ως 6/τάξιο στο καινούριο πλέον δημόσιο διδακτήριο, με 350 και πλέον μαθητές και με δασκάλους: τον Καλλιφατίδη (πατέρα του γνωστού συγγραφέα), το Λύρα, το Ζερβάκο, τη Βέγγου, τη Μαρούση και την Παπαγεωργίου.

Τους περισσότερους μαθητές (455) συγκεντρώνει το έτος 1947-48, λόγω της Κατοχής και των εμφυλιακών περιπετειών, που είχαν προηγηθεί.

Τα τελευταία πενήντα χρόνια παρατηρεί κανείς να αυξάνονται οι αίθουσες διδασκαλίας (με την προσθήκη του νέου κτιρίου τη δεκαετία του ’90), να μεγαλώνει το προαύλιο (με επέκταση ), να πληθαίνουν οι δάσκαλοι (περί τους 20 με τους εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων) , να λιγοστεύουν όμως οι μαθητές!

Λείπω δέκα εφτά χρόνια από το σχολείο «μας».

Ο Διευθυντής του μου έστειλε και φέτος το «κομμάτι του συνταξιούχου» από την αρτοκλασία της εορτής των Τριών Ιεραρχών. Μου μύρισε ανθόνερο. Μου…μύρισε και αίθουσα γεμάτη μαθητούδια.

Σ’ αυτά τα παιδιά, σ’ αυτούς όλους τους παλιούς μου μαθητές που όλο και κάτι έχουν να θυμούνται από…τότε «που πήγαιναν σχολείο», σ’ αυτούς αφιερώνω το άρθρο μου σήμερα.