Ανατροφοδοτούμενη ακινησία με ανάσες μιζέριας

Η Ελλάδα στη μεταπολίτευση μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι κυβερνήθηκε δημοκρατικά. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να δημιουργηθούν οι υποδομές που απαιτούσε η χώρα για επανίδρυση του κράτους καθώς επίσης και για να δημιουργηθεί η βιομηχανική συγκρότηση του τόπου.

Μπορεί οι κυβερνήσεις να εγγυήθηκαν την δημοκρατία δεν  διασφάλισαν όμως την ομαλή και αξιοκρατική εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού γίγνεσθαι και δεν βελτίωσαν την λειτουργία των υπηρεσιών. Ο συνδικαλισμός αφέθηκε ελεύθερος στην κάθετη διεκδίκηση, επετράπη και γιγαντώθηκε το ρουσφέτι και η βουλευτική εξυπηρέτηση προς άγραν ψήφου.

Όπου η πολιτική εφαρμόζεται κοντόφθαλμα με χαρακτηριστικά εξυπηρέτησης του ατομικού συμφέροντος, παραβλέποντας το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον, με μαθηματική ακρίβεια σύντομα έρχεται η παρακμή της οποίας τα επακόλουθα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η μία γενιά να υποθηκεύει το μέλλον της επόμενης.

Συνέβαιναν φοβερά και τραγικά πράγματα στο δημόσιο τομέα. Άτομα με ίδια προσόντα και σπουδές, αλλά, εργαζόμενοι σε διαφορετικές υπηρεσίες έπαιρναν οι μεν πολλαπλάσια ποσά από τους δε. Αυτό βέβαια ήταν συνδικαλιστικό αποτέλεσμα και εκπορευόταν από το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργούσε στην κοινωνία η έλλειψη του υπηρεσιακού προϊόντος του εργασιακού κλάδου που απεργούσε.

Στην Ελλάδα διαχρονικά πολλοί από αυτούς που οργανώθηκαν και εντάχθηκαν σε κόμματα είτε  ασχολήθηκαν με την πολιτική το έκαναν με ιδιοτέλεια προσβλέποντας στο συμφέρον τους χωρίς  ιδεολογικά κίνητρα και διάθεση προσφοράς. Πρόσφατο το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ. Όταν τα ρουσφέτια τελείωσαν πολλοί εξαφανίστηκαν και αναζήτησαν στασίδι αλλού που μύριζε εξουσία και βόλεμα.

Δεν θέλω με όλα αυτά που αναφέρω να ισοπεδώσω την προσφορά του συνδικαλισμού και τις ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων. Τα λέω αυτά όχι για να καταγγείλω τις ιδεολογίες των κομμάτων αλλά για να καταγγείλω αυτούς που διαχρονικά παρεισφρήουν στο συνδικαλισμό και την πολιτική θέλοντας να χτίσουν το προσωπικό τους συμφέρον.

Κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία πρέπει να μάθουμε να λέμε τα σύκα- σύκα και τη σκάφη-σκάφη, να επικρατεί ισονομία, ισοπολιτεία και όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που υπήρξε ο «μπάρμπας της Κορώνης»  και δυστυχώς το κάρο κόλλησε  στη λάσπη και δεν προχώρησε μπροστά.

Κάποιοι στη ζωή μας πορευθήκαμε αξιοκρατικά και φροντίσαμε επίσης τα παιδιά μας να τα μυήσουμε στην  αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Δυστυχώς όμως σε αυτή τη χώρα η κοροϊδία και ο λαϊκισμός έχει μπει μπροστά από την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία.

Κάθε φορά που ένα νομοσχέδιο έρχεται προς ψήφιση στη Βουλή ξεσπά ένα πόλεμος ξέφρενης αντιπαράθεσης χωρίς σχεδιασμό και προοπτική. Αυτό που διαχρονικά επικρατεί στην αντιπαράθεση των κομμάτων στη Βουλή είναι η λογική του «άσπρο εσύ , μαύρο εγώ».

Και δυστυχώς  αυτοί οι πολιτικάντηδες πολιτικοί, όλες αυτές οι «ξαναζεσταμένες σούπες» που ποτέ δε μίλησαν για βουλευτικές θητείες, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για το καλό το δικό μας και για το συμφέρον της χώρας μας.

Τελειώνοντας θα έλεγα σε αυτούς τους ξεδιάντροπους τύπους  που ασχολούνται με την κεντρική πολιτική και που απολαμβάνουν ένα σωρό προνόμια και παχυλούς ακόμα και σήμερα μισθούς μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια ένα νέο άνεργο παιδί και να του εξηγήσουν γιατί του γκρεμίζουν τα όνειρά που είχε χτίσει για να στεγάσει το μέλλον του και γιατί το οδηγούν στην ανεργία ή σε αποδοχές που αποτελούν ψίχουλα σε σχέση με τις δικές τους.

Το μέλλον των νέων παιδιών δεν νομίζω ότι εξαρτάται από το αν δημιουργηθούν ή αν δεν δημιουργηθούν ιδιωτικά Πανεπιστήμια στη χώρα μας!

ΥΓ1.  Μίλησε ποτέ κανείς για το ότι παράλληλα με τα Δημόσια Σχολεία (Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και ΙΕΚ) λειτουργούν και αντίστοιχα ιδιωτικά; Μίλησε ποτέ κανείς για την αγιάτρευτη οικονομική πληγή δεκαετιών που λέγεται «παραπαιδεία» και συρρικνώνει το εισόδημα της ελληνικής οικογένειας ; Μίλησε ποτέ κανείς για το ότι παράλληλα με τα δημόσια Νοσοκομεία λειτουργούν και ιδιωτικά Νοσοκομεία; Μίλησε ποτέ κανείς για τις πολλές χιλιάδες έλληνες φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό; Μίλησε ποτέ κανείς για το ότι πάρα πολλά πανεπιστημιακά τμήματα πρέπει να καταργηθούν διότι βγάζουν επιστήμονες με ειδικότητες που είναι ξεπερασμένες στην αγορά εργασίας;

ΥΓ2. Υπάρχει πρόβλημα στο δημοκρατικό μας πολίτευμα αν οι 300 της Βουλής γίνουν 150; Μην ξεχνάμε κάποτε και οι Δήμοι της χώρας ήταν χιλιάδες και με το ν/σ Καποδίστρια και στη συνέχεια με τον ν/σ Καλλικράτη  έχουν περιοριστεί στους 325. Εδώ δεν υπήρχε συνταγματικό θέμα;

ΥΓ3. Έχω κουραστεί να ακούω να λένε οι εργαζόμενοι όχι στην αξιολόγησή τους επικαλούμενοι το ποιος θα τους αξιολογήσει. Το λέμε εμείς οι Έλληνες που διδάξαμε πρώτοι την Δημοκρατία στην ανθρωπότητα. Τώρα ακούω ότι τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα υποβαθμίσουν τα Δημόσια. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ο ανταγωνισμός δημιουργεί υποβάθμιση!

Θεόδωρος  Σταυριανόπουλος, MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικός