Τα Φούτια

Το όμορφο χωριό Φούτια ή «Μπαλκόνι του Αιγαίου», όπως συνηθίζεται να λέγεται στα σημερινά χρόνια, ανήκει στην Κοινότητα Κουλεντίων.

Στην ουσία αποτελείται από τρεις οικισμούς: «Αργειτέικα», «Μπαρμπαγιαννέικα» και «Αγια-Σοφιά» και πέντε συνοικισμούς: «Αργειτέικα», «Μπαρμπαγιαννέικα», «Κουρκουλέικα», «Αμπερτέικα» και «Κλινακέικα», στους οποίους ζούσαν αντίστοιχα: Οι Αργειταίοι, Μπαρμπαγιανναίοι, Κουρκουλαίοι (και μία οικογένεια Μπιλαίων), Αμπερταίοι, Κλινακαίοι καθώς και Αγγελακαίοι αφού κάθε οικογένεια απ’ τις προαναφερθείσες είχε διαφορετικές ρίζες, όπως για παράδειγμα οι Αργειταίοι από το Άργος (γι’ αυτό γράφεται και το «ει» έτσι καθώς η λέξη προέρχεται από το «Αργείος»), οι Μπαρμπαγιανναίοι από τη Μάνη, που σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, το αρχικό τους όνομα ήταν «Μπαρμπαγιαννάκος» (όπως και αυτών που είναι στο Φοινίκι) κτλ.

Κάθε γειτονιά έκανε χρήση νερού απ’ την πιο κοντινή προς αυτήν πηγή, που το μετέφεραν απ’ εκεί ως το σπίτι με βίκες, τις πιο πολλές φορές εμείς τα παιδιά – αλήθεια πόσες φορές δεν μας έσπαγαν στο δρόμο γυρνώντας άπραγοι στο σπίτι χωρίς βίκα (μικρό σταμνί) και φυσικά νερό, με ότι αυτό σήμαινε…

Τα Αργειτέικα είχαν την πηγή Κούκο (αρκετά μακριά απ’ τον οικισμό), τα Μπαρμπαγιαννέικα την πηγή Καμπουράνη (στην άκρη του οικισμού), τα Κουρκουλέικα την πηγή Κουρκούλη (λίγο πιο πάνω απ’ τα σπίτια), τα Αμπερτέικα την πηγή Μπραήμαγα (αρκετά μακριά απ’ τον οικισμό ) και τα Κλινακέικα την πηγή Μπουρμά (λίγα μέτρα ακριβώς κάτω απ’ τα σπίτια). Κάποιες γειτονιές, λίγο πιο πάνω από την «Αγια-Σοφιά» (Πατουχέικα, Νικητιάνικα, Μπουγού) χρησιμοποιούσαν ακόμη και τις πηγές Θιοφίλη και Σπανιόλο. Επίσης για το πότισμα των ζώων τους οι πάνω γειτονιές των Φουτίων καθώς και αρκετοί περαστικοί, χρησιμοποιούσαν την πηγή Βαβίλη.

Τα χρόνια της δεκαετίας του 1990 είχε 2 καφενεία-ταβέρνες και τα πιο προηγούμενα ακόμη περισσότερα, όπως το καφενείο-παντοπωλείο του Λεωνίδα Μπαρμπαγιάννη, την ταβέρνα-καφενείο του Σταύρου και παλαιότερα του αδερφού του, Πέτρου Μπαρμπαγιάννη (στα Μπαρμπαγιαννέικα) και του Γιώργου Αμπέρτου (Ματζάρα) και για ένα διάστημα του Σταθάκη Αργείτη στην «Αγια-Σοφιά» όπως και του Γιώργη Αργείτη (παππού μου) τα πιο προηγούμενα χρόνια, στα Αργειτέικα.

Μου έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου, οι σκηνές εκείνες που σμίγοντας τις Απόκριες (κυρίως τη δεύτερη Κυριακή) οι τρεις μαζί οικογένειες των αδερφών του πατέρα μου (όπως συνέβαινε το ίδιο και με πολλές άλλες οικογένειες του χωριού) γιορτάζαμε από κοινού, μεταμφιεσμένοι οι περισσότεροι μασκαράδες, συντρώγοντας και διασκεδάζοντας.

Αλησμόνητα είναι και τα περιβόητα πανηγύρια που γινόντουσαν κάθε παραμονή και ανήμερα της Αγια-Σοφιάς στα Μπαρμπαγιαννέικα (προς τιμή της δισυπόστατης εκκλησίας μας, Αγιας Σοφιάς – Αϊ Βασίλης, που βρίσκεται στην «Αγια-Σοφιά» και γιορτάζει στις 17 Σεπτέμβρη) στα μαγαζιά του Λεωνίδα και Σταύρου Μπαρμπαγιάννη και πρωτύτερα στου Πέτρου Μπαρμπαγιάννη αλλά και αρκετές φορές στα νεότερα χρόνια στου θείου μου, Γιώργου Μπαρμπαγιάννη, που κατακλύζονταν από κόσμο που συνέρρεε σχεδόν από όλα τα γύρω μέρη, γλεντώντας και χορεύοντας στο μελωδικό ρυθμό των γλυκών νότων που έβγαιναν απ’ το βιολί του «Νταγιαντά», το λαούτο του Κατσούλη και το μπουζούκι του Γεωργακόπουλου.

Το χωριό αυτό (που είναι και χωριό μου) πέρα των άλλων είχε και σχολείο μέχρι τη δεκαετία του 1980. Στα χρόνια μου (1960) φοιτούσαν 25 μαθητές, τα δε προηγούμενα πολλοί περισσότεροι. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού είναι ελάχιστοι και ειδικά οι νέοι. Όμως τους καλοκαιρινούς μήνες ξαναζωντανεύει και πάλι, με την παρουσία τόσο των παλαιών κατοίκων του καθώς και των ξενιτεμένων αλλά και αρκετών Ευρωπαίων που έχουν τις εξοχικές κατοικίες τους εκεί.

Οι συγχωριανοί μου δεν το ξεχνούν και το αγαπούν ιδιαίτερα, αφού οι περισσότεροι έχουν διατηρήσει και συντηρήσει τα όμορφα σπίτια τους και με την πρώτη ευκαιρία που θα τους δοθεί το επισκέπτονται, κυρίως στις γιορτές και εκδηλώσεις του Πολιτιστικού Συλλόγου Φουτίων, σμίγοντας όλοι μαζί χαρούμενοι, συζητώντας και αναπολώντας τα παλιά, πίνοντας ταυτόχρονα το καφεδάκι τους ή τρώγοντας τα μεζεδάκια τους στην όμορφη, ανακαινισμένη ταβέρνα του Λυκούργου «ΤΟ ΕΠΙΔΗΛΙΟΝ», απολαμβάνοντας τη μοναδική θέα του καταπράσινου τοπίου, καθώς και όλης της παραλίας Ξιφιά, του Κάστρου και του καταγάλανου Πελάγους.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Αργείτη «Μαθαίνοντας για τον τόπο μου»