Ο Ήλιος καθορίζει την προσωπική μας μοίρα

Το προσδόκιμο ζωής και η παιδική θνησιμότητα μιας κοινωνίας επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από την ηλιακή δραστηριότητα και όχι μόνο από περιβαλλοντικούς και κοινωνικούς παράγοντες όπως θα αναμέναμε.

Σύμφωνα με νορβηγική μελέτη που δημοσιεύεται στη βρετανική επιθεώρηση Proceedings of Royal Society αυτοί που γεννιούνται σε περιόδους έντονης ηλιακής δραστηριότητας ζουν κατά μέσο όρο 5,2 χρόνια λιγότερο σε σύγκριση με εκείνους που γεννιούνται σε περιόδους ύφεσης της δραστηριότητας του Ήλιου.

Επίσης, στη διάρκεια των ηλιακών εξάρσεων φαίνεται να αυξάνεται η βρεφική θνησιμότητα, ενώ μειώνεται η κατοπινή αναπαραγωγική ικανότητα ενός ενήλικα.

Στο πλαίσιο της μελέτης που διενεργήθηκε με επικεφαλής την Τζίνε Σκέρβο του Νορβηγικού Πανεπιστημίου Επιστήμης και Τεχνολογίας, μελετήθηκαν περίπου 10.000 γεννήσεις και θάνατοι σε μια περίοδο άνω των 160 ετών. Η στατιστική ανάλυση έδειξε ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου και στις φάσεις δραστηριότητας του Ήλιου. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η ηλιακή έξαρση αυξάνει την υπεριώδη ακτινοβολία που φθάνει στη Γη, πράγμα που μπορεί να αποβεί επικίνδυνο για τα μωρά, καθώς προκαλεί αυξημένες βλάβες στα κύτταρα και στο DNA τους.

—Βιταμίνη Β

Πώς συμβαίνει αυτό; Η Τζίνε Σκέρβο εκτιμά ότι η αυξημένη υπεριώδης ακτινοβολία εμποδίζει την παραγωγή της βιταμίνης Β, η οποία παίζει σημαντικό ρόλο στη σύνθεση του DNA. Ο Ήλιος παράγει ένα πανίσχυρο μαγνητικό πεδίο, το οποίο περνά από διαδοχικές φάσεις ή κύκλους ύφεσης και έξαρσης, που διαρκούν περίπου 11 χρόνια. Οι κύκλοι αυτοί καταγράφονται από το 1749 και σήμερα η Γη διατρέχει τον 24ο ηλιακό κύκλο.

Στις ημέρες μας, μάλιστα, ενώ η ηλιακή δραστηριότητα θα έπρεπε να βρίσκεται στο μέγιστο σημείο της, στην πραγματικότητα ο Ήλιος περνάει μια μάλλον ήσυχη φάση. Στις περιόδους που αποκορυφώνεται η μαγνητική δραστηριότητά του, καθώς και η εκπομπή υπεριώδους ακτινοβολίας, αυξάνονται οι ηλιακές κηλίδες στην επιφάνειά του. Τέτοιες πιο πρόσφατες αποκορυφώσεις υπήρξαν τον Μάρτιο του 2000, τον Ιούλιο του 1989, τον Δεκέμβριο του 1979, τον Νοέμβριο του 1968 και τον Μάρτιο του 1968.

«Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν στα χρόνια με έντονη ηλιακή δραστηριότητα, είχαν μικρότερη πιθανότητα να ζήσουν πολλά χρόνια, σε σχέση με όσους γεννήθηκαν σε χρονιές με χαμηλή ηλιακή δραστηριότητα», ισχυρίστηκε η Τζίνε Σκέρβο. Όπως είπε, «η υπεριώδης ακτινοβολία μπορεί να καταστείλει ζωτικούς μοριακούς και κυτταρικούς μηχανισμούς στη διάρκεια της πρώιμης ανάπτυξης των έμβιων οργανισμών και έτσι οι διακυμάνσεις της ηλιακής δραστηριότητας μπορεί να επηρεάσουν την υγεία και την αναπαραγωγή».

Ωστόσο πολλοί επιστήμονες εμφανίζονται επιφυλακτικοί στα συμπεράσματα της νορβηγικής μελέτης.

Πηγή: econews.gr