Οι υπεραιωνοβιες ελιές στο Δήμο Μονεμβασίας πρέπει άμεσα να προστατευτούν

Επιμέλεια: Νικόλαος Αργείτης

Όπως επανειλημμένως έχει αναφερθεί ο Δήμος Μονεμβασίας και ειδικότερα το ΒΑ τμήμα του, βρίθει από υπεραιωνόβιες ελιές, όπως για παράδειγμα στις περιοχές της Συκιάς, της Αγγελώνας, του Αγίου Ιωάννη Μονεμβασίας, του Γέρακα κ.α. Αυτό κυρίως συμβαίνει διότι τα μέρη αυτά είναι από τα πλέον ιστορικά και κατοικήσιμα, τουλάχιστον εξ Μυκηναϊκών χρόνων, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία.

Το ιδιαίτερο όμως χαρακτηριστικό γνώρισμα των δέντρων αυτών, στις προαναφερθείσες περιοχές, δεν είναι τόσο η ηλικία ή το μέγεθός τους, αλλά η ποσότητά τους. Για παράδειγμα στον Άγιο Ιωάννη Μονεμβασίας (θέση «Καλογερίνα») υπάρχουν 30 – 40 περίπου τέτοιες ελιές, με τα χαρακτηριστικά αυτά, στη Συκιά γύρω στις 15 – 20 και στην Αγγελώνα (θέσεις «Μαραγκό» – «Γούρνα» – «Άγιος Κωνσταντίνος»), συνολικά γύρω στις 40 – 50, μερικές δε εξ αυτών και εντός περιοχών Natura.

Όλες τους ποικιλίας είτε Ντόπιας, οι αποκαλούμενες «Αθηνοελιές» («Κατσουλέρη» για τους Ζαρακίτες) ή «Ασπροελιές («Μουρτολιές» ή «Σμυρτολιές» για κάποια μέρη της Λακωνίας).

Δυστυχώς έως και σήμερα το στοιχείο αυτό δεν έχει αναδειχτεί διόλου από κάποιον επίσημο Φορέα ή Αρχή, ούτως ώστε αυτές να καταγραφούν, να αξιολογηθούν, να σημανθούν και το κυριότερο να προστατευτούν, για να μεταφερθούν ακέραιες και στις επόμενες γενεές, αφού χρόνο με το χρόνο πολλές εξ αυτών καταστρέφονται κυρίως από ανθρώπινες παρεμβάσεις.

Όσον αφορά γι’ αυτά που κυκλοφορούν τελευταία, περί του μεγαλύτερου (μάλιστα με ακρίβεια μέτρησης λίγων μόλις εκατοστών ή κάποιων χιλιοστών) ή του αρχαιότερου δέντρου (ελιάς) της Πελοποννήσου ή της Ελλάδος, είναι κάπως αυθαίρετα διότι μέχρι στιγμής καμία επιστημονική μέθοδος μέτρησης μεγέθους και προσδιορισμός ηλικίας τους δεν είναι πλήρως αποδεκτή και ακριβής.

Το πλέον όμως λανθασμένο και κατά συνέπεια αμφισβητήσιμο, είναι ότι πολλές φορές από το μέγεθος του δέντρου προσδιορίζεται και η ηλικία του. Δηλαδή μία ελιά, όπως για παράδειγμα στο Γέρακα Μονεμβασίας, φυτρωμένη μέσα σε εντελώς άγονο έδαφος και εγκαταλελειμμένο μέρος, που ποτέ της δεν οργώθηκε, δεν λιπάστηκε και δεν ποτίστηκε, μπορεί να μεγαλώνει εξίσου ταχέως με μία ελιά ενός Κάμπου, που τις παρέχονται όλα τα ανωτέρω.

Ας αφήσουμε λοιπόν προς το παρόν όλοι τα μεγάλα λόγια (Πολίτες – Φορείς – Αρχές – Υπουργεία) και ας καταπιαστούμε με τα μεγάλα έργα που έχουν να κάνουν τόσο με την ανάδειξη όσο και με την προστασία των άπειρων Φυσικών και Πολιτιστικών Μνημείων, που βρίθουν στη Χώρα μας και ειδικότερα στο Δήμο Μονεμβασίας.