Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
Γράφει η Άβα Μπουλούμπαση

«Κι ήθελε ακόμη πολὺ φως να ξημερώσει
Όμως εγὼ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιὲς νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες» – ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Εχθρός του λαού δεν είναι «μόνο» τα τάγματα κρούσης, οι σιδερογροθιές και οι δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε αδύναμες μειοψηφίες… Υπάρχει ένας εχθρός φασίζουσας οσμής, συγκαλυμένος και ύπουλος και για τούτο, πολύ πιο επικίνδυνος. Ο Μάνος Χατζιδάκις τον είχε εντοπίσει εντός μας. Αυτό το «εντός» περιλαμβάνει πρώτα και κύρια την κυρίαρχη ιδεολογία με τις  απλουστεύσεις, τις μονοδιάστατες προσεγγίσεις, τις εύκολες ερμηνείες που επιχειρούν να εκφράσουν -ορθότερα να διαμορφώσουν-  το κοινό αίσθημα, για να χαλιναγωγήσουν ενδεχόμενες αντι-συστημικές αντιδράσεις.

Το προσφυγικό είναι ένα τραγικό παράδειγμα. Προβάλλεται η -αναμφισβήτητη- ανθρωπιστική του διάσταση, αλλά αποκρύβονται οι πολιτικές-γεωπολιτικές του διαστάσεις. Η ελληνική κοινωνία ανακαλύπτει κι άλλο πάτο στο βαρέλι, μια ανθρώπινη δυστυχία πολλαπλάσια του δικού της μνημονιακού μεσαίωνα και καλείται να δώσει εξετάσεις πολιτισμού και ανθρωπιάς προς τον «άλλο», την ίδια στιγμή που νέα μέτρα εξυφαίνονται από το ευρωπαΪκό ιερατείο (σε αγαστή συνεργασία με το ΔΝΤ) και η κυβέρνηση Μαξίμου πνίγεται σε ποταμούς δακρύων, υποχωρώντας όχι «μόνο» από όσα έλεγε προεκλογικά, αλλά και από τη στοιχειώδη φιλολαϊκή πολιτική μιας μέτριας σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης.

Οι οικονομικές παραχωρήσεις όμως είναι η κορυφή του παγόβουνου. Για να γίνουν εφικτές, προηγήθηκε εκχώρηση μέρους της εθνικής μας ανεξαρτησίας, όπως με πλήρη στοιχεία αποκάλυπταν  κυβερνητικά στελέχη όσο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνοντας εργολαβικά την υπεράσπιση των «ευρωπαϊκών ιδεωδών», ουσιαστικά δίνει το πράσινο φως στην μερκελική Ευρώπη του… «διαφωτισμού», που θέλει την Ελλάδα φυλακή ψυχών, χώρα-χώρο υπό διαρκή εποπτεία και πίεση, όχι μόνο από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, αλλά και από τις όμορες προς βορρά χώρες… Μια Ευρώπη που κλείνει τα σύνορα της, καταργεί στην πράξη τη συνθήκη του Σένγκεν, αναδεικνύει την Τουρκία σε θεματοφύλακα της ευρωπαϊκής ασφάλειας, εναποθέτει τη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων στο ΝΑΤΟ και υποδαυλίζει τον τουρκικό επεκτατισμό στο Αιγαίο, βάζοντας σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή, με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ να καταγγέλλει σαν απαράδεδεκτη την πρόσφατη συμφωνία για τους πρόσφυγες.

Αποτέλεσμα όλων αυτών οι πάνω από 52.000 εγκλωβισμένοι στη χώρα μας, με την πλειοψηφία της κοινωνίας να στέκεται συγκλονιστικά αλληλέγγυα στο πλευρό τους (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), αλλά και τα πρώτα φαινόμενα βίας και απόγνωσης….

Σταδιακά περνάμε σε άλλη φάση: οι ανοικτές δομές φιλοξενίας μετατρέπονται σε κέντρα κράτησης, η απελπισία των προσφύγων τους οδηγεί σε απρόβλεπτα ξεσπάσματα, οι αντοχές της κοινωνίας δοκιμάζονται όλο και περισσότερο, χορός εκατομμυρίων στήνεται γύρω από ορισμένες σκοτεινής προέλευσης ΜΚΟ -δίπλα σε αυτές με αναμφισβήτητη προσφορά- και δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για την επανεμφάνιση ρατσιστικών φαινομένων βίας και δυστυχώς, όχι μόνο από τους γνωστούς κύκλους μισαλλοδοξίας.

Η ανθρωπιστική κρίση δεν έπεσε από τον ουρανό, υπάρχουν ένοχοι και υπαίτιοι και πρέπει να ονοματιστούν και να καταγγελθούν. Η ελληνική κυβέρνηση δεν δικαιούται να νίπτει τας χείρας της και να… κλαίει. Το ανέπαφο μέχρι στιγμής πολιτικό σύστημα, όλων των πλευρών της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης(εκτός ΚΚΕ) συμπεριλαμβανομένης, σε κοινή γραμμή συστοιχίζεται. Και η ακροδεξιά, με επίλεκτα υπόδικα μέλη της να κινούνται ελεύθερα (;) δίπλα στα ΜΑΤ ενάντια σε όσους αντιδρούν, δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο.

Εντοπίστηκαν οι χρήσιμοι «βάρβαροι» της περιόδου: όχι στους οικονομικούς εγκληματίες, όχι στους υποκινητές πολεμικών συγκρούσεων, ούτε βέβαια στους χρηματοδοτούντες του ISIS  ή όσους στρέφονται ενάντια στους λαούς που αγωνίζονται για ελευθερία και πατρίδα (σαν τους Κούρδους και τους Παλαιστίνους), αλλά …στους  ξερριζωμένους του πλανήτη.

Ενώ  μαίνεται ο πόλεμος στη Συρία, ενώ νέα επίθεση με επικεφαλής την Ιταλία του Ρέντσι προετοιμάζεται ενάντια στη Λιβύη, ενώ ανοίγει ξανά το Κυπριακό και γκρίζες ζώνες χρωματίζονται στο Αιγαίο, η κυβέρνηση επιχαίρεται (στη γραμμή Σαμαρά) πως όπου νάναι βγαίνουμε από την κρίση και χαμογελώντας στην Μέρκελ και στη Λαγκάρντ, ετοιμάζει νέες Αμυγδαλέζες (ναι! Σαν αυτές που προεκλογικά υποσχόταν πως θα καταργήσει…).

Ο ανθρωπισμός και η αλληλεγγύη είναι απαραίτητες, ειδικά από έναν λαό σαν τον ελληνικό, που έχει νοιώσει στο πετσί του πολέμους και προσφυγιά.Ως πότε όμως;

Ένα μεγάλο αντιπολεμικό, προοδευτικό, λαϊκό κίνημα, με αίτημα το σύνθημα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΛΑΟΙ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ», θα μπορούσε να ξανασυναντηθεί με την Ελπίδα που χάθηκε στο δρόμο….

(και μια παρατήρηση: αστυνομικοί της Φρόντεξ και τούρκοι παρατηρητές  στα νησιά, το κουαρτέτο στο Χίλτον, αλλά και το πρόσφατο ξεπούλημα του ΟΛΠ στην Κίνα, δεν ενοχλούν τους αγωνιούντες για τον «αφελληνισμό» της χώρας μας από «αλλοεθνείς και αλλοθρήσκους»;)