Τα Τέρια

Τα Τέρια είναι ένας μικρός οικισμός που ανήκει στην Κοινότητα Λιρών. Μπορεί να τον επισκεφτεί κάποιος, εάν στη στροφή πάνω από τις Καλύβες ακολουθήσει την ταμπέλα, θα τον βγάλει μπροστά στην εκκλησία της Παναγίας, όπου αφήνοντας το αμάξι του και κατηφορίζοντας προς το ρέμα για να θαυμάσει και το μύλο, περνώντας το (σε λίγα μέτρα) θα βρεθεί στο χωριό. Μπορεί όμως κάποιος να πάει ως εκεί με το αγροτικό αμάξι του ή με τα πόδια, μέσω Καρκάνου (στρίβοντας δεξιά πριν το Κουκάκι, στον αγροτικό δρόμο που υπάρχει) ή μέσω Αγίου Νικολάου.

Ο λόγος που κατοικήθηκε το χωριό από τα παλιά χρόνια, ήταν η πηγή που ανάβλυζε κάτω από το ιερό της Παναγίας. Το χωριό, που διέθετε κάποτε ακόμη και μικρό παντοπωλείο-καφενείο (ανήκε στο Σπύρο Αρτινιό) ήταν κατοικήσιμο μέχρι περίπου και το 2000, κυρίως από τις οικογένειες Αρτινιών και Λιαράκων. Οι καταγόμενοι μάλιστα από εκεί συγχωριανοί μου, Παναγιώτης Μπίλιας και Γαρυφαλιά Αργείτη, μου είχαν διηγηθεί πολλές ιστορίες σχετικά με το χωριό και τους κατοίκους του.

Φυσικά τα νερά της πηγής και του ρέματος δεν υπάρχουν πλέον, με εξαίρεση κάποιους χειμωνιάτικους μήνες. Τη θέση των άλλοτε καταπράσινων μπαξέδων, την έχουν πάρει πλέον ελιές και πορτοκαλιές και αυτήν της πηγής, οι γεωτρήσεις. Όσα από τα παλιά και εγκαταλειμμένα σπίτια του δεν έχουν καταρρεύσει, έχουν ανακαινιστεί από τους σημερινούς ιδιοκτήτες τους. Να τονιστεί ότι εντύπωση προξενεί ο όμορφος τρόπος χτισίματος των μονώροφων και διώροφων αυτών σπιτιών, με τα ευρύχωρα μεγάλα δωμάτια, τους τεράστιους υπόγειους χώρους που χρησίμευαν ως αποθήκες και για το σταβλισμό των ζώων, καθώς και οι καμάρες με τους τεράστιους λιακούς.

Το σημερινό μέρος προσφέρεται για ήρεμους και απολαυστικούς περιπάτους, μακρινούς ή κοντινούς, ανάλογα με τα κέφια και την αντοχή. Ενδεικτικά θα μπορούσε να ανέβει κάποιος από Μονεμβάσια στου «Γρηγόρη», μέσω του μονοπατιού που υπάρχει, να κατευθυνθεί προς Σουμάνι και αφού φθάσει στη διασταύρωση προς το χωριό Άγιο Νικόλαο, να στρίψει αριστερά φθάνοντας στον οικισμό Τέρια. Από εκεί μπορεί πλέον να επιστρέψει μέσω Καρκάνου ή Καλύβων στα Νόμια και Μονεμβασία, όπως το έχω κάνει και εγώ πολλές φορές.

Οι σημερινοί Τεριώτες αγαπούν ιδιαίτερα το χωριό τους και οι διαμένοντες στη Μονεμβασία ή στα γύρω κοντινά μέρη, το επισκέπτονται σχεδόν καθημερινά, εκτελώντας ταυτόχρονα και τις γεωργικές τους απασχολήσεις και υποχρεώσεις, η δε μητέρα μάλιστα του Σταύρου Αρτινιού τον έχει «υποχρεώσει» εδώ και χρόνια τώρα, να την πηγαίνει κάθε πρωί από τη Μονεμβασία στο χωριό και το βράδυ να τη φέρνει πίσω.

Το άλλοτε πασίγνωστο αυτό χωριό, τόσο για τα νερά όσο και για τα μοναδικά του πανηγύρια κάτω από τις πλατύφυλλες καρυδιές, είναι πλέον βουβό και την ηρεμία και γαλήνη του όμορφου τοπίου μπορεί σήμερα να τη διακόψει μόνο ο θόρυβος από τη βουή κάποιου βενζινοπρίονου, που σμίγοντας με αυτές των γαβγισμάτων σκυλιών και λαλημάτων πετεινών των Αρτινιών, δίνουν έναν τόνο αισιοδοξίας και ζωντάνιας που θυμίζει κάτι από το αλαργινό τοπίο του μοναδικού αυτού χωριού, Τέρια!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Αργείτη «Μαθαίνοντας για τον τόπο μου»