Ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδος το βιβλίο του Γιώργου Παπαχρήστου

Το ξεχωριστό βιβλίο με τίτλο «Αυτόν τον κόσμο θέλω», που πρόσφατα παρουσίασε στη Νεάπολη ο Γιώργος Παπαχρήστος, ξεπέρασε πλέον τα στενά όρια της Ελλάδος. Ταξιδεύει και αγγίζει τις ψυχές ανθρώπων σε μέρη μακρινά, δίνοντας παράλληλα τροφή για σκέψεις και προβληματισμό, σε μια προσπάθεια για έναν κόσμο περισσότερο ανθρώπινο.

Αφορμή στάθηκε το κείμενο της Κωνσταντίνας Φαρμάκη, η οποία είναι Ιστορικός-Κριτικός Τέχνης, ζει και εργάζεται στη Βιέννη της Αυστρίας. Με μια σύντομη αλλά εμπεριστατωμένη κριτική η κα Φαρμάκη αναφέρεται στα βαθιά μηνύματα του βιβλίου, επισημαίνοντας: «Με λόγο απαλό σαν ανάσα και δυνατό σαν καρδιά δασκάλου, ο Γιώργος Παπαχρήστος μας θυμίζει ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο όταν τον κρατούν παιδιά που ξέρουν να αγαπούν».

Διαβάστε παρακάτω την κριτική της Κωνσταντίνας Φαρμάκη:

                                                                                               ΒΙΕΝΝΗ 08.12.2025

Το  παραμύθι «Αυτόν τον Κόσμο Θέλω» μοιάζει με απαλό φως που γεννιέται μέσα από τις πιο σκοτεινές γωνιές του κόσμου. Είναι ένα παραμύθι που ανασαίνει με τον ρυθμό της παιδικής καρδιάς· αυτής που ακόμη δεν γνωρίζει σύνορα, πολέμους, χωρισμούς, παρά μόνο τη γλώσσα της αγάπης.
Το παραμύθι αυτό υψώνεται σαν ευχή:
Έναν κόσμο θέλουμε, όπου το φως των παιδιών δεν σβήνει ποτέ.

Ο Γιώργος Παπαχρήστος υφαίνει την ιστορία του με νήμα λεπτό σαν πρωινή ομίχλη και δυνατό σαν την ελπίδα. Τρία παιδιά — ο Απόστολος, ο Αντρέι και ο Μίσα — συναντιούνται σαν τρεις μικρές σπίθες που, ενωμένες, φτιάχνουν φως αρκετό για να αλλάξουν έναν ολόκληρο κόσμο. Τρία παιδιά, από τρεις πατρίδες, συναντιούνται και γίνονται γέφυρες… γέφυρες αγάπης, αποδοχής, ελπίδας.
Με λόγο απαλό σαν ανάσα και δυνατό σαν καρδιά δασκάλου, ο Γιώργος Παπαχρήστος μας θυμίζει ότι ο κόσμος αλλάζει μόνο όταν τον κρατούν παιδιά που ξέρουν να αγαπούν.

Η σκιά του πολέμου λυγίζει μπροστά στην αθωότητα,
η προκατάληψη διαλύεται από ένα χαμόγελο,
και η φιλία γίνεται το πιο φωτεινό μονοπάτι προς το αύριο.

Στην πορεία τους συναντούν την δασκάλα-φως, την κυρία Βούλα, μια παρουσία που θυμίζει αγκαλιά: σταθερή, σοφή, ζεστή.

Η ηρωίδα αυτή κουβαλά το όνομα και την ψυχή της αληθινής Βούλας Παπούλη — της μητέρας του συγγραφέα — μιας δασκάλας που χάρισε τη ζωή της στα παιδιά, αφήνοντας πίσω της όχι απλώς μνήμες, αλλά σπόρους ανθρωπιάς. Το βιβλίο μοιάζει έτσι να γράφτηκε με δύο μελάνια: το ένα της αφήγησης και το άλλο της αγάπης προς εκείνην που δίδαξε πως «τα παιδιά όλου του κόσμου είναι το μέλλον του ανθρώπου».

Οι σελίδες κυλούν σαν ποτάμι που μεταφέρει τις ψυχές των τριών παιδιών από την αθωότητα στα όνειρα, από το σχολείο στη ζωή, μέχρι το μεγάλο τέρμα του Μαραθωνίου — ένα σύμβολο πως ό,τι είναι αληθινά σημαντικό στην πορεία του ανθρώπου δεν είναι ο χρόνος, αλλά οι συνοδοιπόροι του.

Το παραμύθι δεν διαβάζεται… ανασαίνεται!
Δεν τελειώνει… συνεχίζει μέσα μας!

Μας θυμίζει, με τη διακριτική του ποίηση, πως ο κόσμος που θέλουμε δεν είναι κάποιος μακρινός τόπος , χτίζεται από τα απλά, τα αληθινά, τα παιδικά. Από τη μεγάλη δύναμη μιας μικρής συγγνώμης. Από το χαμόγελο που ενώνει. Από το χέρι που απλώνεται σε εκείνον που έρχεται από αλλού.

Και πάνω απ’ όλα, χτίζεται από εκείνους τους δασκάλους -τους ορατούς και τους αόρατους- που γίνονται φάροι στις ζωές μας.

Έτσι, το παραμύθι αυτό δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι μια υπόσχεση. Ένας ψίθυρος αγάπης. Ένας ύμνος στη φιλία και στο φως!